Άλλη μια διάκριση για το σχολείο μας και τους μαθητές έρχεται αυτή τη φορά από τη μαθήτρια της Γ΄Λυκείου,
Καπάνταη Αναστασία, καθώς το ποίημα που έγραψε με τίτλο “Σε παρακαλώ, μην κλαίης για τες κόρες σου, ω Εύα!”, διακρίθηκε και απέσπασε τον 3ο Τιμητικό Έπαινο ανάμεσα στα σχολεία της χώρας και ελληνόφωνα σχολεία του εξωτερικού, στον 13ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Μαθητικό Διαγωνισμό Εφηβικού Διηγήματος και Ποίησης “Γρηγόρη Πεντζίκη” 2024-25, που διοργάνωσε ο Επιστημονικός και Εκπαιδευτικός Σύλλογος “Εκπαιδευτικός Κύκλος”, τιμώντας τον λογοτέχνη Γρηγόρη Πεντζίκη, υπό την αιγίδα του Υπουργείου Παιδείας και την έγκριση του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής.
Το ποίημα γράφτηκε από τη μαθήτρια Καπάνταη Αναστασία για τις κακοποιημένες γυναίκες και δόθηκε στην υπεύθυνη καθηγήτρια, Κωνσταντοπούλου Ελένη (Υποδιευθύντρια-Χημικός Μ.Ed.) στα πλαίσια της δράσης για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών που πραγματοποιήθηκε στο σχολείο ανήμερα της Διεθνούς Ημέρας για την Έμφυλη Βία (25 Νοεμβρίου). Το ποίημα, κρίθηκε σκόπιμο από την υπεύθυνη καθηγήτρια της δράσης, να προωθηθεί στον Πανελλήνιο Μαθητικό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό, με την πεποίθηση και την ευχή για διάκρισή του, όπως και έγινε!
Θερμές ευχαριστίες στη Φιλόλογο του σχολείου, Βλάμη Μαρία, για την υποστήριξη της επιμέλειας του ποιήματος.
Αναστασία, σε ευχαριστούμε!
Ο Σύλλογος Διδασκόντων του 2ου ΓΕΛ Πετρούπολης σε συγχαίρει και σου εύχεται καλή πρόοδο!
Θα είμαστε πάντα εδώ, αρωγοί σε κάθε προσπάθεια των μαθητών μας!
Ακολουθούν οι στίχοι του διακριθέντος ποιήματος.
Σε παρακαλώ, μην κλαίης για τες κόρες σου, ω Εύα!
Από την αρχή
Ως αμαρτία έχεις καταχωριστεί.
Αυτή η ιστορία συνεχίζεται, πίστεψέ με!
Από ένα λάθος ή ένα ψέμα,
πώς μπορούσες να κρίνεις ότι σε ξεγέλασε το φίδι;
Ο ένοχος ήταν άλλος
Αλλά όλες στο αίμα μας πνιγόμαστε.
Με την κατάρα να γεννιόμαστε
Στο ίδιο μας το φύλο ενάντιες.
Κι αν όχι σκλάβες, μας προτιμούν πεθαμένες
Και κάνουν να κλαίνε μάνες.
Μητέρες υβρίζουν μητέρες
Μητέρες αναθεματίζουν θυγατέρες
Ξανά και ξανά.
Κάθε μέρα κουρασμένες, άλλη μια μέρα ταραγμένες
Την επομένη ματωμένες
Ξανά και ξανά.
«Είμαστε εξαντλημένες
Καταρρέουμε ξεχασμένες
Ξανά και ξανά.»
Μην κλαίης για τες κόρες σου, Εύα!
Μάνα κλαίει την κόρη
Κόρη κλαίει την αδερφή
Οι τάφοι μας έχουν φανεί
Δεν μας σώζει καμιά προσευχή.
Σε παρακαλώ, μην κλαίης τες κόρες σου, Εύα!
Χύνεται κι άλλο αίμα
«Μην κλαις για μας, Εύα!»
«Δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι, μητέρα…»